Whakarewarewa, het bewoonde Maori dorp

Om toch nog iets van de Maori's mee te krijgen, gingen wij vanochtend naar Whakarewarewa. Een dorpje dat nog door zo'n 70 Maori's bewoond wordt en waar je een rondleiding kunt krijgen door een echte Maori gids.
De oorspronkelijke naam was: Tewhakarewarewatangaoteopetauaawahiao, maar in de volksmond afgekort tot Whaka, dat wordt uitgesproken als "Woka".
Vertaald betekent het: de verzamelplaats van het leger van Wahiao. Drie eeuwen geleden verzamelde een krijgsheer en stamhoofd, genaamd Wahiao, een leger om de moord op zijn vader te wreken, waarna het volk de volledige naam adopteerde voor het dorp.

Om 10 uur kwam de gids, Korokeke genaamd, maar mocht je de naam niet kunnen onthouden mocht je ook Chief zeggen. 
Er zijn 25 bezienswaardigheden en bij een paar legde Korokeke (de gids) uit wat het allemaal betekende. 

Om 11.15 uur was er een culturele voorstelling, waar de groep Te Pakira de woeste Haka dans (oorlogsdans), Waiata a Ringa (actie liederen), lange en korte stok spelen en Poi dans lieten zien.

Daarna had je de tijd om rustig in je eigen tempo het hele park nogmaals door te lopen. Als je het park binnenkomt zie je als eerste een gedenkboog, welke is opgericht na de 2de wereldoorlog ter herinnering aan de gevallen soldaten en stamleden die hebben gediend in de 1ste en 2de wereldoorlog. Ieder jaar, op 25 april, wordt door de ANZAC (Australische en Nieuw Zeelands Leger Corps) een parade gehouden ter nagedachtenis aan de slachtoffers.

Daarna ga je een brug over, gebouwd in 1885. Voordat de brug gebouwd was moesten de mannen bezoekers aan het dorp de rivier over dragen. Lokale dorpskinderen springen vanaf de brug in het water om munten op te duiken die de toeristen erin gooien.

Onderstaand de Katholieke kerk. Veel familie leden van Ngati Wahiao zijn katholiek en worden begraven in de tombes rond de Katholieke Kerk.

De eerste bewoners van Wharepuni bouwden precies hun huizen op geothermale gebieden om zo maximaal te profiteren van de aanwezigheid van hitte en warmte. Tevens ontdekten zij dat men eten kon koken door het opvangen van de hitte uit de grond en op deze traditionele wijze wordt er nog steeds gekookt.

Ook is daar een begraafplaats, waar de Maori's boven de grond worden begraven i.v.m. de voortdurende geothermale activiteit in de grond.

Whare Tipuna/Voorouderlijke ontmoetingshuis: dit huis is vernoemd naar onze grootouder Wahiao. Het beste Maori houtsnijwerk is bewaard voor het voorouderlijk ontmoetingshuis. 

Uitgelegd werd dat de huizen simpel zijn, zonder magnetrons, ovens enz. (omdat in de grond gekookt kan worden), maar wat ons wel opviel dat vele huizen wel een satelliet hadden!!!!!

Korotiotio/Mopperende man: de meest explosieve bron die superheet water, 120 graden Celsius, naar boven spuwt. 

Vanaf een platform is er uitzicht op de actieve geisers, Pohutu en de Prins of Wales "Vederen", die meerdere malen op een dag op natuurlijke wijze uitbarsten, alleen weet men nooit wanneer. Wij hadden het geluk om het te zien vandaag. 

Waipuru/Onderdompelen: op de 1ste foto onder zie je de poel die vroeger gebruikt werd om linnengoed en luiers te steriliseren voordat deze gewassen werden. Op een bepaalde plek heb je verschillende baden, waar grootouders, ouders, kinderen en kleinkinderen 2x per dag baden, s'morgens vroeg of s'avonds laat (voordat het park open gaat en nadat het park gesloten is). Het grond erom heen is warm, maar het water is echt heet en alles wordt op een natuurlijke manier verwarmd.

Maara kai/Groenten tuin: Deze tuin is een van de vele nieuwe projecten die gepland zijn voor de ontwikkeling van het dorp. Op deze speciale plek stond de originele wharekai ofwel het gemeenschappelijke dorps eethuis, genaamd Papawharenui. Dit project ondersteund de traditionele gemeenschappelijke levensstijl en het voortbestaan van het dorp. De twee huizen met houtsnijwerk in de tuin dienen voor voedselopslag en staan los van de grond zodat knaagdieren er niet bij kunnen.

Nadat wij alles gezien hadden gingen wij, op aanraden van onze gastheer en van het VVV kantoor, zoals zij zeiden een MUST, naar de Polynesian Spa. Wat een afknapper, een paar kleine baden, veel te heet, vanaf 39 graden en heter, vies en smerig, dus toch maar, ondanks de hoge entree prijs, na een half uurtje weggedaan. Nu relaxen bij het huisje, met aanloop van Herman en Atty, want zij hebben hier B&B, maar een pestkamertje, waar zij niet eens buiten kunnen zitten, terwijl wij een heel groot grasveld voor onze cottage hebben. Dus hebben wij hun aangegeven om lekker bij ons te gaan zitten i.p.v. met hun ziel onder de arm te lopen en niet te weten wat te doen.