Doubtful Sound Wilderness Cruise en Power Station Manapouri

Doubtful Sound is de diepste fjord (421m) in het Fiordland National Park aan de Tasmanzee en is één van de meest gewaardeerde toeristische bestemmingen van Nieuw-Zeeland. In vergelijking met het bekendere Milford Sound beslaat Doubtful Sound een groter oppervlak (lengte 40,4 km) en biedt het meer variëteit aan landschappen. Haar relatief mindere bekendheid is merendeels te wijten aan de moeilijker bereikbaarheid: ofwel vanuit de zee met een boot, ofwel vanuit Manapouri met een boot over het Manapourimeer tot aan West Arm en van daaruit met een korte busreis over de afgelegen Wilmot Pass Road naar Deep Cove, het meest oostelijke punt van de sound.

Doubtful Sound kreeg de naam 'Doubtful Harbour' in 1770 van Kapitein James Cook, belast met het cartografen van Nieuw-Zeeland. Hij twijfelde of hij, eens hij zou zijn binnengevaren, nog buiten zou kunnen raken tegen de dominante westenwinden in. Het werd later herdoopt door walvisvaarders. Leden van een Spaanse wetenschappelijke expeditie maakten in 1793 de eerste kaart van de fjordmond aan en creëerden zo de enige cluster Spaanse namen op de kaart van Nieuw-Zeeland: Febrero Point, Bauza Island, Nee Islets, Pendulo Reach en Malaspina Reach. Volgens de Maorilegenden werd Doubtful Sound, net als de rest van Fjordland, in de rotsen uitgehouwen met een dissel door de godheid Tu Te Raki Whanoa.

Doubtful Sound is, in tegenstelling tot wat de naam suggereert, geen sound (zee-inham), maar een fjord. Waar een inham een fluviatiele (door een rivier) oorsprong heeft, is een fjord ontstaan door de erosieve werking van ijs onder de vorm van gletsjers. Er zijn drie duidelijke zij-armen die ontspringen aan de hoofdarm: Crooked Arm, Hall Arm en Bradshaw Sound. Het landschap wordt gekenmerkt door een dramatisch reliëf met diepe valleien, weelderige begroeiing en hoge regenval (7.6 meter per jaar aan Deep Cove). Het aantal permanente watervallen is vrij laag, maar op dagen van hoge regenval wordt de sound geflankeerd door soms duizenden individuele watervalletjes.

Voorbeelden van permanente watervallen zijn Helena Falls aan Deep Cove en Browne Falls (meer dan 600 meter hoog). De regio is tektonisch heel actief, is onderhevig aan aardbevingen en wordt doorsneden met ontelbare breuklijnen, waarvan een indrukwekkend voorbeeld blootgesteld is aan de noordelijke flank. Het merendeel van de rotsen is opgebouwd uit hoge-graads metamorf granuliet en gneiss, dikwijls geassocieerd met pegmatieten.

De Manapouri power station: Deze electriciteitscentrale is een wonder op zichzelf. Men heeft ermee op een ingenieuze manier gebruik weten te maken van het hoogteverschil tussen Lake Manapouri en Doubtful Sound en hij werkt daardoor als een natuurlijke stuwdam. Het geheel is tijdens een acht jaar durende krachtsinspanning uit de granieten berg gehakt. Het water uit Lake Manapouri stort via verticale buizen naar de turbines vanwaar het door een tien kilometer lange ondergrondse tunnel naar Deep Cove stroomt. De electriciteit die dit oplevert, wordt 171 km zuidelijker gebruikt in de Comalco Aluminium Smelter nabij Bluff. 

Zoals in het verslag bij "Kepler Mountain" al weergegeven begon de dag met regenbogen, donkere wolken en al veel regen. Dus........wij dachten dat voorspelt niet veel goeds. Wij moesten onze voucher inwisselen voor een boardingkaart en de vriendelijke dame aan de receptie vertelde ons dat dit juist "de perfecte dag" is voor een doubtful tour, nu zijn namelijk alle watervallen te zien en als het mooi weer is alleen de permanente (slechts 3 stuks) en semi permanente (slechts 4 stuks), nu zijn het er wel honderden, misschien zelfs > 1.000, uit alle hoeken en gaten komt nu water naar beneden.

Maar eerst zijn wij met de 1ste boot afgezet bij de Manapouri electriciteits centrale (power station), wel gek dat je een autobus in moet die dan een tunnel van 2,5km in gaat en in anderhalve spiraal uitkomt bij het plafform waar de turbines zijn geplaatst. Deze centrale is namelijk ondergronds. Echt geweldig dit mee te kunnen maken, het heeft tijdens de bouw van 8 jaren wel wat voeten in de aarde gehad. De veiligheidsvoorzieningen waren nog niet al te best en tijdens de bouw zijn 18 werkers om het leven gekomen en in totaal > 1700 werkers zwaar gewond geraakt.

Na ons bezoek aan de centrale met de bus weer omhoog, nadat deze in de tunnel was gedraaid, op zichzelf al een hele kunst!
Met de bus over de Wilmot pass, deze weg is de duurste van Nieuw Zeeland geworden, 1 NZ $ per centimeter, en dat voor alleen een grindweg.
Een Maori legende vertelt hoe de halfgod Tuterakiwhanoa het huidige Fiordlandschap maakte door de steile valleien en bergen met zijn "ko" uit te houwen.
Tijdens de tour enorme uitzichten, water, water en nog eens water wat naar beneden komt vallen. Een van de watervallen die wij passeren (zie foto) laat een wolk van water op de weg vallen, deze wordt door de buschauffeurs dan ook "bus carwash falls" genoemd.

Eenmaal aangekomen bij "Deep Gove" (erg diep water) overgestapt op een prachtige catamaran motorboot met zowel beneden als boven overdekte plaatsen en.........die zijn echt nodig, wat gaat het er daar tekeer. Alles wat je om je heen ziet is spookachtig, mysterieus en spannend, vooral spannend of we walvissen gaan zien. Voordat wij walvissen zagen eerst nog 2 pinguïns (wel goed kijken op de foto, slecht te zien) en dan walvissen op de Tasmanzee. Door de hoge golven en het vele water is het moeilijk te bepalen waar de walvissen boven komen. Eentje kwam met een geweldige zwaai uit het water, slechts een van de toeristen had dit op de foto.

Wij hebben wel wat "aardige" plaatjes, maar jammergenoeg niet een walvis die voor een groot deel uit het water komt. Op de terugweg nog naar een "zij sound" geweest waar alle motoren stil werden gezet en wat je hoort.....vallend water, vallend water en vallend water en soms de vogels er tussen door. Ook op de terugweg weer volop genoten van de mooie vergezichten. Al met al kunnen wij, ondanks de vele regen, spreken van een prachtige dag.