Via Ross en een Tree-Walk naar Awatuna Homestead

De dag begon zoals gisteren, wolken, donker en miezer, dus........het bezoek aan Franz Josef Glacier direct geschrapt en op naar Ross, een authentiek goudzoekers dorpje. In 1909 is in Ross de grootste goudklomp van NZ gevonden, 2.8 kg, die de bijnaam ’Honourable Roddy’ kreeg, genoemd naar de toenmalige minister van Mijnbouw, Roderick McKenzie. Er wordt nog altijd gedolven in dit gebied, waarvan men denkt dat het nog voor miljoenen dollars aan goud bevat.

Leuke huisjes aan het begin van de Water Race Walkway, een politiepost met een schavot voor de deur en een bakkers huisje.

Daarna de wandeling van een uur 1 uur, maar het ging wel meteen bergop. Onze ingelopen kuiten konden het inmiddels aardig aan. De wandeling zelf was meer een natuur wandeling dan dat je oude mijnattributen zag, maar goed, toch interessant. Op 2/3 van de wandeling het oude mijnwerkers kerkhof bezocht, de eerste mijnwerker werd er in 1869 begraven. Wat ons wel direct opviel is dat je niet oud wordt als goudzoeker, boven de 40 jaar nagenoeg niemand. 

West Coast Treetop Walk:

De nieuwe boomtop lucht-lopen, de $ 7.500.000 kostende attractie, ligt ongeveer 15 kilometer ten zuiden van Hokitika. Men kan er wandelen tussen de boomtoppen via een mesh-stalen brug op een hoogte van 25 meter boven de bosbodem. Een steile wenteltrap van zo'n 47 meter brengt je op een hoogte van 450 meter. Dit hoogtepunt biedt uitgestrekte uitzicht op het nabijgelegen Lake Mahinapua en de spectaculaire bergen van Zuid-Westland. De lucht-wandeling werd geprefabriceerd in Australië en gemonteerd (meestal allemaal bouten) aan de westkust als reusachtige Meccano. De bouw werd in zes maanden gerealiseerd. 

Op naar de volgende locatie, een tree walk, 25 meter boven de grond en ongeveer op eenzelfde hoogte als de bomen met middenin een toren waar je tot 47 meter boven de zeespiegel uit toornt. Deze attractie is net klaar, dus het bos is aardig overhoop gehaald met als resultaat: geen vogels, en daar ging het juist om.....vogels van dichtbij kunnen bekijken. Al met al viel deze attractie erg tegen.

Daarna doorgereden naar Hokitika. Men noemt het de aantrekkelijkste stad van de Westkust. In 1864 was het weinig meer dan een barakkenkamp, maar in 1866 was Hokitika, dankzij het goud, een bloeiende handelscentrum geworden. Daar zie je eigenlijk niets meer van. Aardig plaatsje, maar je bent er zo door heen. Wel zag je veel winkels die jade verkochten. Nefrietjade (pounamu), plaatselijk "greenstone" genoemd, is een ondoorzichtige, smaragdgroene steen. Jade wordt in alpiene breuklijnen onder grote hitte en druk gevormd en de stenen spoelen uiteindelijk van de eroderende bergen in de rivieren van de Westkust. Jade heeft een grote spirituele betekenis voor de Maori. Lang voor de kolonisatie van de Europeanen stuurden stammen al missies op pad om naar de steen te zoeken. Later ruilden ze hem voor voedsel en andere zaken. Het was het hardste materiaal dat de Maori kenden en er werden gereedschappen, wapens en sieraden van gemaakt.

In 1997 kreeg de Ngai Tahustam het eigendom van de jadevoorraden op de Wetskust terug als onderdeel van een schikking rond het Verdrag van Waitangi.

Het verdrag van Waitangi was een verdrag getekend op 6 februari 1840 tussen vertegenwoordigers van het Britse rijk en enkele Maori-stamhoofden. Dit verdrag was nodig omdat er een stroeve verhouding was tussen beide groepen met betrekking tot onder andere de verdeling van land. Na het tekenen van dit verdrag werd Nieuw-Zeeland een zelfstandige Britse kolonie en waren er afspraken over de verdeling van het land. De Maori's gaven Koningin Victoria (en dus het Britse rijk) het recht om land te kopen in ruil voor privileges. De Maori werd een ongestoord bezit van hun land, wouden en wateren gegarandeerd. De Maori dachten dat heel Nieuw-Zeeland aan hen toebehoorden, maar de Britten bepaalden dat dit alleen gold voor de gebieden die al door de Maori bewerkt of bebouwd werden. Dit misverstand kon ontstaan doordat er twee verschillende versies van het verdrag bestonden, één in het Engels en één in het Maori. Tot op de dag van vandaag zijn hier nog meningsverschillen over. In de eerste jaren na het tekenen van het Verdrag van Waitangi resulteerden de conflicten tussen de Maori's en de blanke kolonisten - de Pakeha in de Maori-taal - tot enkele conflicten. Maar het verzet van de Maori's om hun land te verdedigen bleef taai en in 1860 kwam het tot de Landoorlogen. Deze begonnen in Taranaki. Het ging hier om de verkoop van land aan de Britse regering door een stamhoofd van de Te Ati Awa-stam, zonder toestemming te hebben gevraagd aan zijn onderdanen. Toen de stam de transactie niet erkende en de Britse nederzetting in brand stak, nam de regering wraak en stuurde maar liefst 10.000 man om het land met geweld in te nemen. De meeste stammen op het Noordereiland reageerden door de Te Ati Awa te steunen, waardoor het conflict enorm groeide.

Awatuna Homestead, Hokitika:

Een zeer hartelijk ontvangst door Pauline, zij kwam wel net uit de bush dus 100x verontschuldigingen hoe ze er uit zag. De begroeting van de honden was ook zeer hartelijk. De locatie is wat minder, langs spoor waar, denken wij, 1x per maand een trein langs komt. Later hoorden wij dat het 1x per dag is, namelijk s'morgens tussen 5 en 6 uur. Deze trein vervoert melk van de koeien, opgehaald bij alle boerderijen uit het Grey gebied. Verder lag het langs een doorgaande weg die je gelukkig door de dubbele ramen niet hoorde. Het huis is echter prachtig en na de grote brand in 1994 geheel in oude stijl opnieuw opgebouwd. Hemi kwam ons later ook gedag zeggen, heeft het druk met de bouw van zijn "oude dag" (huis) op de heuvel achter dit complex. Hemi is een echte spraakwaterval en volgens hem is de brand aangestoken door een jaloerse buurman die het met zijn goud zoeken niet zo had getroffen. Wel doet het hem nog steeds pijn dat zijn gehele collectie oude lederen zadels en alle andere lederen accessoires voor paarden (zelfs uit 1700) verloren zijn gegaan. Na de bouw is hij niet meer begonnen deze collectie opnieuw op te bouwen, kan ook niet (zegt hij), hij was zelf zadelmaker en de oude iconen kun je niet terug toveren. Hij is dus maar begonnen Morris 8 auto's te verzamelen, inmiddels heeft hij de meeste verkocht maar 2 zijn er over gebleven. Zij gebruiken (hij de cabrio en zij de uitvoering met softe kap) iedere dag, het zijn dan de enige 2 auto's die zij bezitten.

Op advies zijn wij 's avonds toch weer even teruggegaan naar Hokitika en hebben wij het sunset view punt bekeken. Daar kwamen wij toevallig Andrew tegen, samen met Michel die wij al eerder hadden ontmoet, van TravelEssence. Andrew is de oprichter van TravelEssence.

Na dit treffen naar Cafe de Paris, de bedoeling was om er iets te gaan eten, maar.......de andere gasten waren zo met het eten aan het stoeien en hun lichaamstaal verraadde dat het niet echt smaakte, kilo's zout werden er over gestrooid, dus....snel opgestaan en naar Stumper, modern restaurant, gegaan. Wij hebben er heerlijk gegeten. Samen met Salsa in Port Douglas het beste eten tot nu toe.