Wayoutback – dag 1: Uluru

Uluru of Ayers Rock is een reusachtige rotsformatie die ongeveer in het midden van Australië ligt in het Noordelijk Territorium, in een gebied dat wegens de rode kleur van de grond ook bekendstaat als het Rode Centrum. Uluru is een van de bekendste toeristische attracties van het land. De rotsformatie is van het type inselberg.
Voor de lokale Aborigines, de Anangu, is Uluru een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie, de Tjukurpa, ook bekend als Droomtijd. Alle facetten van de rots hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden via de mythologie in de Tjukurpa. Bepaalde scheuren in de rots zijn voor de Anangu de overblijfselen van een strijd tussen twee mythologische wezens uit de Droomtijd.
Verschillende kleine gaten worden geassocieerd met holen gegraven door mythologische mollen. Zo vormt de rots als het ware een Bijbel voor de Anangu, die geen schrift hadden om hun mythologie op te schrijven. Er zijn verschillende heilige plekken rondom de rots die een speciale rol spelen bij mannen- of vrouwenrituelen.
De Tjukurpa is grotendeels geheim voor niet-ingewijden. Het is bijvoorbeeld voor Anangumannen verboden om zelfs maar te kijken naar bepaalde delen van de rots die met vrouwen-Tjukurpa te maken hebben en andersom.
Australië werd oorspronkelijk door de kolonisten gezien als een Terra Nullius, land dat aan niemand behoorde. Aan het einde van de 20e eeuw won de gedachte terrein, dat de aboriginals de rechtmatige eigenaars zijn. In 1985 werden de Aborigines, in plaats van de regering, de rechtmatige eigenaars van de rots.
De meeste toeristen bezoeken de rots bij zonsopgang of bij zonsondergang. Door de steeds verschillende invalshoek van het licht lijkt de rots van kleur te veranderen, van geel tot donkerbruin. Uluru ligt in het Nationaal park Uluru–Kata Tjuta, dat sinds 1987 is opgenomen in de werelderfgoedlijst. In het park ligt Yulara, een nederzetting met een vliegveldje, hotels, restaurants en een camping, waar de meeste bezoekers verblijven. De meest nabij gelegen stad is Alice Springs, 440 km over de weg van Uluru.

Het beklimmen van de rots is in de Anangureligie taboe. Er is daarom een groot spanningsveld tussen de Tjukurpa en het intensieve toerisme in het park. Hoewel de Aborigines het eigendom van de rots terugkregen kunnen zij geen verbod opleggen aan anderen om de rots te beklimmen. Toch zijn er elk jaar minder en minder toeristen die zich aan de klim wagen. Sommigen uit respect, anderen wegens de zware fysieke inspanning die de klim vereist. Sommige toeristen zijn overleden aan de zware klim. Als alternatief voor het beklimmen van de rots kan men ook een wandeling om de rots heen maken. Tijdens de wandeling worden bepaalde delen van de Tjukurpa met borden uitgelegd.

In hetzelfde park ligt, op ruim 25 km afstand van Uluru Kata Tjuta, een rotsformatie die ook bekendstaat als de Olga's. Geologisch onderzoek heeft aangetoond dat beide rotsformaties bestaan uit gesteenten van dezelfde geologische ouderdom. Uluru bestaat uit mariene zandsteen, rijk aan het mineraal veldspaat (dit gesteente wordt een arkose genoemd), Kata Tjuta uit conglomeraat, een gesteente dat bestaat uit veel grovere fragmenten. Grappig aan Uluru is dat de berg staat op 48 natuurlijke pijlers van hard gesteente die opgevuld zijn met zandsteen en daardoor een solide bergformatie heeft.
Beide gesteenten werden gevormd in het tijdperk Neoproterozoïcum, tussen 900 en 550 Ma (miljoen jaar) geleden. Toentertijd werd het Amadeus-bekken, dat zich bevond in dit deel van Australië, gevuld door een ondiepe zee. In deze zee werden puinwaaiers afgezet, met als brongebied een ouder, inmiddels deels weggeërodeerd gebergte, de Petermann Range. Hoe groter de korrels in een sediment, hoe moeilijker ze te verplaatsen zijn. Omdat de fragmenten in een zandsteen (zandkorrels) kleiner zijn dan in een conglomeraat, moet Kata Tjuta dichter bij de oorsprong van het sediment hebben gelegen.
Tijdens de Varistische gebergtevorming, rond 350 miljoen jaar geleden, werd het gesteente geplooid en is er een synform (een U-vormige plooi) ontstaan. De flanken van deze synform staan bijna verticaal. Vanaf het Krijt is de omgeving opgevuld met nieuw sediment, waardoor het landschap vrij vlak is. Alleen de meest competente (dus moeilijk erodeerbare) rotspunten, zoals Uluru en Kata Tjuta, steken boven de vlakte uit. Hoewel Uluru nogal eens een monoliet wordt genoemd is dit strikt genomen niet juist. Een monoliet loopt namelijk niet door in de ondergrond, iets wat de zandsteenformatie van Uluru en Kata Tjuta wel doet.
Doordat de zandsteen bestaat uit opeenvolgingen van (roodgekleurde) veldspaat-rijke en meer kwarts-bevattende lagen (die daardoor geler zijn), is er een geband patroon zichtbaar. De veldspaten en glimmers in het sedimentair gesteente zorgen voor het glimmende uiterlijk van de berg. Verweerde en geoxideerde veldspaten hebben het gesteente een roodbruine roestige kleur gegeven.

1ste dag Wayoutback - 22 oktober 2013:

Vroeg op vandaag, 5 uur, en 5.45 uur werden we opgehaald. Met ons nog veel anderen, maar het werd opgesplitst voor mensen die 2 of 3 nachten gingen en voor mensen die 4 nachten gingen. Onze gids was een pittige tante, Cathy genaamd, en onze groep was vrij internationaal. Zweden, Duitsers, Fransen en dan wij, de 2 enige Nederlanders. 

Na iedereen in Alice Springs opgepikt te hebben op naar Uluru, slechts 550km verderop. Wij moesten er ongeveer om 12.00 uur zijn om nog 2 Duitse gasten op te pikken die van Sydney naar Uluru gevlogen zijn. Onderweg een camelfarm bezocht en bijgetankt, diesel is hier slechts AU$ 2,60!

​

We kwamen op tijd aan in ons kamp voor de 1e dag. Zelf met de groep sandwiches gemaakt en gegeten en om 14:00 uur op naar Uluru om de wandelroute langs dit fenomeen te doen.

Op het einde van de dag gingen wij, via het kamp, naar een "sunsetview" om de zonsondergang op de Uluru te bekijken. 

Door de schaduwen en de lucht verandert de kleur steeds weer, op foto is dit echter moeilijk te zien. Ook hier natuurlijk autobussen vol met Aziaten die allemaal op klapstoeltjes gingen zitten. Zij probeerden dit zelfs voor onze neus te doen maar.........daar heb ik (Ruud) d.m.v. een in NL bekende kreet een stokje voor gestoken. Zij reageerden zo verschrikt dat daadwerkelijk ons uitzicht schoon bleef. De touringcars hadden een luxe tafel en wij moesten het doen met metalen mokken gevuld met bubbelwjjn en wat koekjes/crackers. Trouwens ook heel lekker. Na de Sunset op naar het kamp en moest er vuur gemaakt worden. 

Onderweg hadden wij hout gesprokkeld "firewood". Deze activiteit komt iedere dag weer terug.

Daarna helpen bij het eten voorbereiden, spaghetti bolognese van kangoeroe vlees met veel knoflook, dus Ruud maar aan de vegetarische maaltijd. Na de afwas in koud lauw water (steeds weer terugkerend ritueel) en met donkerrode outback theedoeken, de slaapplekken in orde gemaakt.

Wij, Astrid en Ruud, hadden samen met Jeremy, Sarah (zij waren op huwelijksreis) en Julia besloten in een "swag" te slapen (canvas kuip met een flinterdun matras, daar overheen leg je een laken en daar weer op een slaapzak).

Tot 01:00 uur ging het wel, maar toen werd het koud (15 graden) en de wind blies er aardig op los. Iedereen heeft last gehad van de kou. Astrid die haar swag open had gelaten en de slaapzak slechts gebruikte als middel tegen de koude, sliep er lustig op los en had schijnbaar nergens last van. Ruud is er maar om 02:30 uur uitgegaan en heeft de tijd gedood met rondlopen, gelukkig geen Dingo tegen het lijf gelopen. Om 04:00 uur was het reveille, snel ontbijten, alles inpakken ('s avonds hebben wij weer een ander kamp) en om 05:00 uur onderweg naar de sunrise op de Kata Tjuta, zie volgend verslag.